Last Updated on april 19, 2022 by Leon
Terwijl ik mijn agenda check in welke ruimte ik deze keer zit, bereid ik mij mentaal voor op de bijeenkomst die gaat komen. Als teamcoach begeleid ik op dit moment, net als mijn collega’s Léon en Eef, zo’n 15 teams in de transitie naar het Hybride werken bij ProRail. Elk team heeft zich aangemeld voor een traject dat bestaat uit een intake met de teamleider en drie bijeenkomsten. Een gezamenlijke zoektocht om als team tot concrete samenwerkingsafspraken te komen.
De startbijeenkomst van ieder traject start met het verkennen van elkaars behoeften en wensen. Hoe heeft iedereen de afgelopen periode ervaren en wat betekent hybride werken voor hen? Vervolgens maken we in bijeenkomst 2 concrete afspraken over de teammomenten en het samenwerken; hier kunnen ze dan in de praktijk mee aan de slag. In de derde en laatste bijeenkomst reflecteren we op de praktijk van het samenwerken en scherpen we de afspraken aan waar nodig.
In de ongeveer 60 bijeenkomsten over hybride werken die ik in het afgelopen half jaar heb begeleid, heb ik zo’n beetje alle thema’s langs horen komen. Alle voor- en nadelen van thuiswerken ken ik inmiddels van binnen en buiten. Alle uitdagingen om weer naar kantoor te gaan zijn benoemd en heb ik gezien in de praktijk. En de zoektocht van de magische mix hierin vinden voel ik elke bijeenkomst tot in mijn grote teen. Zeker, er zijn patronen zichtbaar, maar ik kan ook zeggen dat geen enkele bijeenkomst hetzelfde is geweest.
Elke bijeenkomst is anders
Elke bijeenkomst ben ik weer nieuwsgierig naar welk thema op tafel komt, hoe de deelnemers het gesprek met elkaar aangaan en welke emoties daarbij voelbaar zijn. Welke verschillen zijn nu weer zichtbaar en hoe reageren mensen op een verandering? Want dat mensen verschillende mechanismes hebben om met verandering om te gaan is in deze bijeenkomsten duidelijk zichtbaar. En wat iemand raakt in deze verandering is elke keer weer een verrassing.
Het lijkt wel alsof iedereen een andere ‘draak’ in zich heeft die hij moet verslaan om met deze verandering om te kunnen gaan. En in elke teambijeenkomst heb je dus met meerdere individuele ‘draakjes’ te maken, maar ook met een gezamenlijke ‘draak’ die ze als team moeten verslaan. Namelijk: Hoe zorgen we voor goede samenwerking in dit ‘nieuwe normaal’ met elkaar? En elke bijeenkomst ben ik ook benieuwd, naar welke draak ikzelf weer heb te verslaan. Want ook ik heb mijn draakjes. En hoe!
Een jewelste van draken
Elke bijeenkomst kom ik mezelf en mijn ‘draken’ tegen. Een paar voorbeelden uit de startbijeenkomsten. Draak 1: In het begin vond ik het super spannend en was ik bang om fouten te maken als facilitator. Draak 2: De eerste bijeenkomst is altijd online en deze bijeenkomst heeft niet per se een concrete uitkomst, maar is een verkenning van ieders behoeftes. Is die bijeenkomst dan nog wel nuttig voor de deelnemers? Draak 3: En als ik deelnemers ongeïnteresseerd zie kijken, ligt dat dan aan mij? Na het begeleiden van een aantal startbijeenkomsten, kan en kon ik daar al heel anders naar kijken en krijg ik juist terug dat het team de startbijeenkomst zeer waardevol vindt.
Elke bijeenkomst kom ik iets ander van mezelf tegen. Zo merk ik dat ik tijdens tweede bijeenkomsten van het traject vaak de behoefte voel als facilitator op een emotionele reactie uit de groep te moeten reageren, die emotie wil wegnemen of oplossen. Wanneer dit draakje in mij weer vuurspuwt, probeer ik het te temmen. Dit doe ik door gewoon op mijn handen te zitten en mijn mond te houden. Door te luisteren, vragen te stellen aan de groep en de groepsdynamiek het werk te laten doen. En zo heb ik mijn draak weer verslagen!
Knuffelen met mijn draken
Het intrigeert mij hoe iedereen niet alleen te maken heeft met een eigen of collectieve draak, maar hoe dynamisch die draak eigenlijk is. Altijd lijkt er wel weer een andere draak op te doemen. En als ik er dan vanuit ga dat er bij mijzelf altijd een draak is, hoe vermoeiend is het om deze draak te zien als iets wat ik wil of moet verslaan. Dit is blijkbaar mijn manier hoe ik met verandering omga: Draken verslaan. Zou dat ook anders kunnen? Wat als ik niet elke dag van mezelf een andere draak hoef te verslaan? Stel, ik zie deze draak niet als een groot eng wezen dat ik moet verslaan, maar als huisdier dat continue aanwezig is. Die lief, maar ook stekelig is en grote ogen heeft. En elke keer iets anders van mij nodig heeft.
In de derde en laatste bijeenkomsten van het Hybride werken traject probeer ik er op deze manier naar te kijken. En verwelkom ik mijn draak. Ik vaar mee op de positieve energie die er in het team aanwezig is en benoem de stappen die ik zie dat zij als team maken. Het lijkt bijna vanzelf te gaan.
Wat nou als ik dit jaar aan de kerstman om een draak als huisdier vraag? En dat ik de kerstman beloof dat ik deze draak koester, liefheb en het draakje geef wat het op dat moment nodig heeft? En dat ik voortaan bij de volgende bijeenkomsten niet meer nadenk over hoe ik deze keer weer mijn draak ga verslaan, maar nadenk over de vraag:
‘Wat heeft mijn draak deze keer nodig?