Last Updated on maart 20, 2023 by Tara Vester
Wat organisatieontwikkeling en een wandelroute van 101 kilometer met elkaar gemeen hebben? Ik vertel er graag over aan de hand van deze blog. Een aantal dagen lang ging het bericht hieronder namelijk uit naar collega’s die mij probeerden te bereiken.
Beste collega,
Dankjewel voor je mail! Van 7 maart tot en met 10 maart ben ik offline en de Dutch Mountain Trail aan het lopen. Vanaf 13 maart lees ik mijn mail weer.
Groetjes,
Kathalijn
Toen ik mijn e-mail weer las, zag ik het volgende bericht van mijn collega Henk Pieter: “Wat leuk dat je dat alleen doet! Is dat bewust? Ik ben benieuwd naar je ervaring. Ik hoor er graag meer over.”
De symboliek van organisatieontwikkeling
De Dutch Mountain Trail is een 101 km lange route over zeven toppen in Zuid-Limburg, verdeeld over vier etappes, waar ik van plan was vier dagen over te doen. Het is niet ongewoon voor mij om in de natuur te zijn. Vroeger gingen wij altijd al naar Zwitserland op vakantie, waar ik veel buiten in de bergen speelde. Dat was één van mijn grootste hobby’s. Dit vertel ik omdat deze hobby mij enorm helpt in mijn werk als adviseur voor organisatieontwikkeling.
De invloed van buitenspelen op persoonlijke ontwikkeling
Werken aan onze professionele en persoonlijke ontwikkeling doen we binnen Pentascope op vele manieren. Bijvoorbeeld door intervisie, thema teamdagen, scholing, maar ook elk op onze eigen wijze. Omdat mijn werk ook veel creativiteit vraagt, loop ik regelmatig lange afstandswandelingen om mijn hoofd leeg te maken. De tochten variëren van 5 tot 20 kilometer, afhankelijk van hoeveel ruimte er in mijn agenda beschikbaar is. Ik ben een bewegende denker: na een x aantal kilometer lopen komen vanzelf bepaalde ingevingen of ontwikkel ik nieuwe concepten in mijn hoofd.
Goede voorbereiding is het halve werk
Door af en toe voor langere tijd alleen op pad te gaan en onbekende wegen te betreden, ben ik helemaal op mezelf aangewezen en ontwikkel ik zelfredzaamheid. Dit begint al vooraf door het weerbericht te bekijken, de route te checken en na te denken over wat ik wel – en vooral níet – meeneem. Al gauw kom ik erachter dat de eerste dag gelijk een pittige zou zijn omdat de veerpont eruit ligt en ik daardoor 10km extra moet lopen. Ook zal het vier dagen lang koud zijn en continue regenen. Net als in organisaties houd je rekening in je plannen met wat je kan tegenkomen en wat je nodig hebt om daarmee om te gaan.
De echte uitdaging
Door de omleiding moet ik natuurlijk een andere route kiezen. Echter, een pad op de kaart, betekent in de praktijk niet altijd dat die begaanbaar is. Zo sta ik op een gegeven moment in de regen voor een groot hek met prikkeldraad en verboden toegang erop. Het enige pad wat ik langs het hek zie is een smalle strook, liggend aan de A2. Een pad dat vol staat met stekelige struiken en bedekt met drassige modder waar ik op wegglijd. Mijn niet waterdichte schoenen zijn intussen doorweekt en bij elke stap hoor je het soppen. Door de regen en het veelvoudige gebruik van de navigatie lijkt mijn telefoon het bijna te begeven en zie ik tot mijn schrik dat ik nog maar 5% batterij heb. Op dat moment moet je doorzetten want je bent in de middle of nowhere en wilt je jezelf veiligstellen. Juist omdat je alleen bent. 35 km verder en na 9 uur gewandeld te hebben, kom ik dan eindelijk op de plek van bestemming. Doorweekt en onder de modder. De tocht liep, net als in organisatieontwikkeling, anders dan gedacht.
Onverwachte ontmoetingen
Via ‘vrienden op de fiets’ heb ik onderdak geregeld, waar je alleen welkom bent als je te voet of met de fiets aanklopt. Ik word warm onthaald met een kopje thee en mijn natte kleding wordt voor mij gewassen en gedroogd. Hoewel ik van plan was om mijn beentjes rust te geven en vroeg onder de wol te kruipen, bleken deze mensen 25 jaar in India te hebben gewoond. Het land waar ik geboren ben en meermaals naar toe terug ben geweest. Tot in de late uurtjes hebben we zitten kletsen. Wat is het fijn om steun te hebben aan elkaar, de reis samen te ervaren en die ontwikkeling gezamenlijk door te maken.
Het mooiste overkomt je, het minste is bedacht
Maart roert zijn staart. Hoewel het weerbericht lichte sneeuw voorspelde, was ik daar zelf sceptisch over. Het zal koud en nat zijn, maar sneeuw? Als ik wakker word en de gordijnen opzijschuif, zie ik alsnog een gordijn. Een wit sneeuwgordijn welteverstaan. Mijn liezen en kuiten doen pijn van de vele kilometers de dag ervoor en met mijn fijne, maar niet waterdichte wandelschoenen zou het een barre tocht worden. Het is erg verleidelijk om de bus naar Maastricht te pakken en de tocht af te blazen. Is het verantwoord om in mijn eentje met dit weer drie toppen in de sneeuw te lopen met alweer dertig kilometer voor de boeg? Na te hebben gekeken wat mogelijke vluchtroutes zijn om eventueel mijn tocht af te breken, besluit ik het te proberen. Stoppen kan altijd nog.
Het is alsof ik door een winter wonderland loop. Het is koud, maar prachtig. Het glooiende landschap van Zuid-Limburg is bedekt onder de sneeuw. Het lijken wel zwart wit foto’s! Het voelt alsof ik terug ben bij onze vakanties in Zwitserland. Het kost wat inspanning, maar de beloning is groots. Dit had ik toch niet willen missen?
Veranderen van koers
Sommige stukken zijn prima begaanbaar, maar helemaal wanneer je de kleine bospaadjes hebt, zitten er ook drassige en onbegaanbare paden bij waar je het pad niet goed ziet en je bij elke stap wegglijdt. Halverwege besluit ik af te wijken van de Dutch Mountain Trail en de begaanbare paden te kiezen. Na 15 km begint de spierpijn de kop op te steken en zijn mijn schoenen doorweekt. Het is mooi geweest voor vandaag en ik besluit het laatste stukje naar Gulpen de bus te pakken. Heb ik nu gefaald? Het is mij tenslotte niet gelukt om de Dutch Mountain Trail af te lopen. Je koers wijzigen of afstappen van je oorspronkelijke plan is zeker niet iets wat je tijdens het lopen van de Dutch Mountain Trail wil doen, maar het is wel iets wat we regelmatig in onze dagelijkse werkzaamheden moeten doen.
Nieuwe koers
Tijdens mijn kleine mini expedities ervaar ik zelf zoveel situaties die mij doen denken aan de uitdagingen waar organisaties voor staan die ik in mijn werk help. Door zelf te ervaren hoe moeilijk, of makkelijk, het is om wendbaar te zijn, te zoeken naar oplossingen, kan ik ook beter mijn werk doen. Zo ervaar ik zelf ook hoe je leert door te reflecteren en om dingen in het vervolg anders te doen. Volgende keer neem ik minder leesvoer mee en zorg ik echt voor waterdichte schoenen!
Eenmaal thuis voel ik ondanks de vele kilometers in mijn benen nieuwe energie in mij borrelen. In plaats van bijkomen, leeg ik de volle vuilnisbak, doe ik de vuile kleding in de wasmachine en kruip ik achter de laptop om deze blog te schrijven.
Wil je weten hoe we deze ervaringen om kunnen zetten naar meerwaarde voor jouw organisatie? Druk op onderstaande knop om in contact te komen.
