Last Updated on oktober 27, 2022 by Léon Polman
In deze blog gun ik jou als lezer een blik in mijn teamcoach keuken. Graag deel ik enkele fragmenten van mijn eigen ‘inner game’[1] bij een sessie die recent op het menu stond over teamontwikkeling en persoonlijke leiderschap en mijn eigen gedachten hierover.
Mijn uitdaging: durf ik ‘de plek der moeite’[2] te bezoeken op de eerste teamdag met een MT dat na afloop met elkaar besluit of ik het team langer mag begeleiden? Zeg maar, een ‘proof of the pudding is in the eating’ situatie. Want: niet lekker, geen vervolgopdracht.
Out of comfort of niet?
Een checkvraag aan mijn opdrachtgever bij de intake was: out of comfort of niet? Dit is vaak gemakkelijker gezegd dan gedaan. Als teamcoach moet ik dealen met de twijfel hoe ‘out of comfort’ ze dan écht willen gaan? Want – zo vertelde mijn opdrachtgever – de technisch georiënteerde managers zijn vooral gewend de workload vanuit ‘de inhoud’ aan te vliegen en niet vanuit ‘de relatie’. En ook nog vanuit hun eigen domein. Niet vanuit het perspectief van het hele team. Eigenlijk zijn ze (nog) geen team. Zijn vraag tekende ik als volgt op: hoe creëren we een hecht team dat in de organisatie samen optrekt. Een team dat in verbinding is en samen de klus klaart met een aansprekend eigen verhaal.
Eigen couleur locale
Bij aanvang van het ontwerp van een programma, kan ik me voelen als een schilder voor een wit doek. Het is de kunst ingrediënten te kiezen die met mijn begeleiding gaan leiden tot het gewenste resultaat van mijn opdrachtgever. En liefst een beetje meer dan dat. Want – als ik eerlijk ben – voel ik ook het verlangen mijzelf als teamcoach te onderscheiden met een eigen ‘couleur locale’.
Inner game
Vaak daag ik mijzelf uit de stem van mijn eigen inner game te onderzoeken. Mijn eigen Plek der Moeite te bezoeken. Durf ik 100% authentiek te zijn? Nog niet zo lang geleden schreef ik deze wens op een stukje hout dat ik – bij wijze van ritueel – voor mijzelf in het vuur gooide tijdens een grote BBQ van een opdrachtgever in het bos. I really want to practice what I preach!
In het programma voor het MT had ik voor mij nieuwe out of comfort ingrediënten toegevoegd en ik vond het echt spannend. Mijn inner game fluisterde: Zouden ze het willen doen? Zullen ze de opdracht afserveren als zijnde niet passend of gewoonweg raar? Maak ik mezelf niet belachelijk met zo’n onorthodoxe werkvorm? Mijn taak is te luisteren naar deze stem en ‘te zijn’ met wat mogelijk waar is in the eating of the pudding.
Enthousiasme is aanstekelijk
Mijn ambitie als teamcoach is dat directeuren en managers zichzelf (meer) meenemen naar ’t werk. Zich laten als de mens die ze zijn. Dit versterkt verbinding en vertrouwen in het team. Evenzo verhoogt het de effectiviteit en het werkplezier. Het is een super win-win! Dit doe ik graag op een manier die ze niet van zichzelf gewend zijn. Out of hun comfort zone dus. Een nieuwe ervaring die aanstekelijke energie geeft. Zo wil ik hen bewust laten ervaren dat juist hun eigen enthousiasme en kwetsbaarheid dé brandstof is voor gewenste verandering van houding en gedrag in hun omgeving. Deze wek je niet op met je hoofd. Deze wek je op vanuit je hart. Als manager ben je zélf jouw belangrijkste instrument voor positieve (en negatieve) beïnvloeding van de mensen in jouw omgeving. Voor mij is dat vanzelfsprekend. De ervaring leert dat veel leidinggevenden zich dat onvoldoende bewust zijn.
MT-coaching by candle light
Terug naar mijn keuken. Ik kijk terug op een zeer geslaagde eerste teamdag. Alle managers kregen als laatste onderdeel van de dag de opdracht in kleine groepen een oprecht en bloemrijk liefdesgedicht te schrijven aan het hele team. Bij kaarslicht en met omlijstende muziek, werden ze door de schrijvers met verve voorgedragen. Het was een verbindende en hilarische performance. Niet eerder had het team zo gelachen met elkaar. De managers hebben zichzelf én elkaar verrast met hun openheid, kwetsbaarheid en enthousiasme. En ik ben blij dat ik daar aan bij heb mogen dragen. En daar mee door mag gaan want na afloop heeft het MT gevraagd of ik langer wil blijven.
[1] De kwaliteit en effectiviteit van onze interactie met anderen, onze ‘outer game’, is doorslaggevend voor de resultaten van ons leiderschap. Deze outer game wordt echter gestuurd door onze ‘inner game’. Deze bestaat uit onze gedachten, gevoelens, waarden, overtuigingen. Bron: ‘Mastering Leadership’ (Robert J. Anderson and William A. Adams, Wiley, 2015).
[2] De plek der moeite staat voor: iets op het spel zetten, je zelfbeeld, de betekenis die je geeft aan een situatie. Het niet-weten toelaten. Het aangaan van de meerstemmigheid en diversiteit, De ruimte voor onderzoek, nieuwsgierigheid, verwondering. Bron: André Wierdsma, ‘Canon van het leren’.
