Last Updated on juli 7, 2022 by Léon Polman
Ik zie vaak in organisaties dat veel mensen geleid worden door de waan van de dag. Ze hebben het hartstikke druk met heel veel, urgente, korte termijn zaken. Die drukte uit zich in het feit dat gemaakte afspraken om iets te produceren ver vooruit wordt geschoven. Dat het vaak moeilijk is om een afspraak te plannen, vanwege de volle agenda’s, of nog erger, dat mensen overspannen raken en in een burn-out terecht komen. Vaak is dat punt van te veel werk en de frustratie daarover iets wat zich langzaam opbouwt. Het is echter wel zichtbaar voor het management, als ze goed kijken! Wat ik ook observeer is dat deze mensen zich vaak niet gehoord voelen door hun leidinggevenden. En daarmee nog meer stress en frustratie voelen. Het is soms ook de aard van het beestje die alle ongemak laat oplopen en niet makkelijk in de weekenden of weekjes vakantie herstelt.
De meeste organisaties willen dit natuurlijk niet, zij willen graag dat hun medewerkers een gezonde werkbalans hebben. Dat hun mensen groeien en zich ontwikkelen. Dat ze zich gehoord voelen en dat ze worden gezien en dat er iets mee gedaan wordt.
Wake-up call
Zelf ben ik eind vorig jaar in een crisis terecht gekomen, ik voelde me overwerkt. Privé en zakelijk ging het niet goed met me. Wat doe je dan? Om te beginnen heel veel reflecteren op mijn leven. Ik kwam erachter dat ik veel te veel deed. Ik was al jaren altijd aan het werk. Overdag met geld verdienen en onderwijs geven. Maar ‘s avonds en in het weekend ook. Ik heb jarenlang in de politiek en in een aantal besturen gezeten. Ik deed vorig jaar vier opleidingen en ik ging al drie jaar iedere zaterdagochtend naar mijn ouders (92 en 94 jaar) om mantelzorg te verlenen.
Van dit allemaal ben ik in de loop der jaren gewoon heel moe geworden. En dat kwam er in mijn eigen crisis helemaal uit.
Hoe ben ik uit mijn moeheid gekomen
Mijn eerste stap was om te gaan vertragen. Gewoon een avond niets doen. En ik ben mijn leven echt van dichtbij gaan begroeten en onderzoeken. Dat heeft ertoe geleid dat ik met alles wat ik niet ‘moest’ ben gestopt. Dat was doodeng, tijd over hebben, niets doen, en toch heb ik het gedaan.
En het heeft me veel gebracht. Ik ben nu niet totaal uitgeput vlak voor de zomervakantie, zoals ik altijd was. Ik lees weer veel en op momenten kan ik helemaal niks doen, zonder me daarover schuldig te voelen.
Vertragen
Waar zie ik de parallel met moeheid in organisaties? Ook daar zou veel vaker vertraagd moeten worden en medewerkers meer ruimte daarvoor geven. Gewoon eens samen zitten en elkaar de vraag stellen hoe het met je gaat? Hoe het met je werkgeluk is gesteld? Je zult versteld staan hoe (jouw) medewerkers dat waarderen.
Mijn les
Ik heb een enorme les geleerd. Rust nemen, veel sporten, goede voeding en veel zelfwaardering hebben mij geholpen om weer goed te kunnen functioneren. Voor mijn vrienden spreek ik nog steeds over een ‘stiltejaar’, waarbij ik achteroverleun en beter kijk en luister naar wat zich aandient. Niet te veel willen en forceren; antwoorden en reacties dienen zich vanzelf aan! Met als positieve uitkomst: ik ben niet meer moe en er is veel meer balans van werk en ontspanning in mijn leven.
Ik zou dit ook graag meer zien in organisaties. Dat ze uit de vicieuze cirkel, die zo mooi verwoord wordt in het lied ‘Rennen, opstaan en weer doorgaan’ van Herman van Veen, breken. Door een vorm van zelfreflectie waarbij de mensen die er werken ook mogen vertragen. En dat er ruimte en rust is om gehoord te worden met wat zij nodig hebben om hun werkgeluk (en daarmee waarschijnlijk ook de werkprestaties) te vergroten.
En ik realiseer me goed dat dit “easier said than done” is, maar zo de moeite waard voor je mensen!