Last Updated on juni 9, 2022 by Léon Polman
Mijn vrienden zijn veel slimmer dan ik. Of ze hebben meer doorzettingsvermogen, het is maar hoe je het bekijkt. Afijn, de meesten doen momenteel aan zelfkastijding door middel van een PhD. Mijn persoonlijke schrikbeeld: de terreur van een masterthese maar dan vier jaar lang?! Zij liever dan ik. Maar zo’n vriendengroep heeft naast een gratis inferioriteitscomplex ook voordelen: Eén van mijn vrienden vertelde laatst over een interessant onderzoek, dat me verder aan het denken zette.
Het blijkt namelijk dat mensen die iets willen veranderen meer geneigd zijn om zaken toe te voegen om de situatie te verbeteren dan om zaken weg te laten.[1] Zelfs als dat helemaal niet het optimale resultaat oplevert. En dat is zó herkenbaar!
Subtractieve oplossingen
Ik zie het regelmatig in veranderprocessen, bij klanten, maar ook zeker bij onze organisatie Pentascope. We bedenken slimme oplossingen, dingen die we gaan doen waardoor we optimaler kunnen werken, betere resultaten behalen, meer draagvlak creëren etc.. En doordat we steeds dingen blijven toevoegen wordt de situatie vroeg of laat onwerkbaar. Dan lukt het niet om alle ballen in de lucht te houden en laten we er één of meer vallen. Dan zijn we niet veranderd, en dat lijkt haast niet te kunnen in ons huidige tijdperk van continu verbeteren. Een andere bevinding uit het onderzoek is dat wanneer mensen onder grotere cognitieve belasting staan (je bent druk, je hoofd zit vol, je hebt geen ‘ruimte’ om over dingen goed na te denken) nog sneller subtractieve oplossingen (de kunst van het weglaten) over het hoofd zien. En als we alleen maar extra ‘verbeterdingen’ blijven toevoegen aan het werk, stapelen we veranderingen en is de vicieuze verandercirkel geboren.
Terug naar de kern
En zelfs als je de mogelijkheid tot iets weglaten ziet (geen chocola eten, duh) is het helemaal niet makkelijk om het weglaten in de praktijk te brengen. Waar ik het dagelijks tegenkom is in de omgang tussen mensen en paarden. Veel van deze mensen willen zo graag iets dóen om in contact te komen, om samen met het paard dingen te ondernemen en het magische ‘centaurgevoel’ te ervaren. En hoe meer ze doen, hoe ongemakkelijker het paard zich voelt en afstand neemt. Met als gevolg dat ze nog harder gaan werken, en soms dwingend worden naar het paard. En dat heeft een hoop resultaten, het magische centaur gevoel is er niet één van. Ik vraag ze regelmatig om gewoon eens naast hun paard te staan. En niets te doen. En ik zie hoe ontzettend lastig dat is. Want als je niets doet, wat is dan je waarde? Hoe meer je ‘weglaat’ hoe meer je kern zichtbaar wordt, en dat vergt moed.
Ik heb het ook nog niet in de vingers…
En wat mij in de paardenwereld best goed af gaat, heb ik in mijn Pentascope werk nog te leren. Ik loop soms zo over van enthousiasme dat ik vier stappen tegelijkertijd wil zetten, en daarmee klant en collega verlies. Ook ga ik liever harder werken als iets in de soep dreigt te lopen dan eens kritisch kijken naar of ik al niet te veel aan het doen ben. Maar ook in het begeleiden van teams of het schrijven van rapporten heb ik nog best een blinde vlek in het zien van subtractieve oplossingen. Dus ook dit jaar in april van mij een goed voornemen: deze skill ga ik oefenen.
En ik begin met: minder online meetings!!!
Wat ga jij weglaten uit je werk?
[1] People systematically overlook subtractive changes
People systematically overlook subtractive changes – Adams, Converse, Hales & Klotz – 2021