Last Updated on april 19, 2022 by Leon
Al vrij snel nadat de coronacrisis in maart 2020 begon nam ik mij voor: ik zal niet meer woorden aan dit gedoe vuil maken dan strikt noodzakelijk. In mijn beleving schoot mijn hele omgeving in een soort van rationalisatiekramp. De impact van Covid, de veranderkansen, het positief omdenken van alle uitdagingen die het met zich meebrengt, het voorbereiden op een nieuwe toekomst et cetera. Ik vond het bijna net zo erg als het eindeloze geklaag, waar ik overigens wel van hartenlust aan heb meegedaan. Maar terugkijkend zie ik dat de Coronacrisis mij als young professional veel gebracht heeft. Dus gooi ik mijn voornemen overboord en schrijf ik graag iets over mijn persoonlijke superbooster.
Level playing field
Iedereen heeft het meegemaakt: Ineens stond de wereld op z’n kop. Voor mij en mijn collega’s betekende dat er klussen werden afgezegd, soms uitgesteld en vaak met horten en stoten toch op andere manieren doorgang konden vinden. Naast dat er ineens naar mij als twintiger gekeken werd om leuke oplossingen te vinden (hallo, ook ik had nog nooit van Mural of Miro gehoord…). Plotsklaps ontstond er een level playing field. Waar ik me voorheen moest voegen naar het niveau van het gesprek (of in ieder geval dacht of vond dat ik dat moest) waren we nu gezamenlijk op zoek naar de ‘unmute’ knop. Niemand snapte hoe het werkte en in die chaos vond ik veel makkelijker verbinding met de klant. Een gezamenlijke vijand (Microsoft Team, Zoom, e.d.) maakt iedereen in razend tempo tot vriend. Dat ik als goed gelukte millennial dan ook nog eens af en toe dienstbaar kon zijn bij het zoeken van de juiste knopjes heeft ongetwijfeld ook als extra smeerolie gefungeerd.
Het zijn ook maar mensen
Dan zit je in een teams-call met directeuren, bestuurders en leden van raden van commissarissen en krijg je letterlijk in inkijkje in iemands leven naast de rol die hij of zij bekleedt. Foto’s van kleindochters op de achtergrond. Kinderen die iets komen vragen. Echtgenoten die niet door hebben dat man- of vrouwlief in een call zit en zich met een schaapachtig zwaaitje weer uit de voeten maken. Mijn favoriet: katten die besluiten dat pontificaal voor de camera op dat moment ‘the place to be’ is. En dan wordt zichtbaar wat ik altijd al wist maar nooit op deze manier. Ook dit zijn maar mensen! Weten is één, dat ook echt zo voelen iets heel anders. Ik kon meer ‘naast’ deze mensen gaan staan, in plaats van er ergens onder gaan bungelen. Dat maakt een goed gesprek een stuk makkelijker.
Thuis als anker
Misschien wel de belangrijkste in mijn ontwikkeling als perfectionistische twintiger in het consultantvak: Ik zat altijd thuis. En hoewel ik boeken vol kan schrijven over hoe saai en niet inspirerend dat was, ik zat altijd in mijn vertrouwde omgeving. Ik merkte dat ik makkelijk een grapje maakte, kritischer durfde te zijn en steeds meer van mezelf kon laten zien. Zonder afleiding van iemand anders energie (wat zeker ook een gemis is) stond ik met mijn pantoffels steeds steviger op de grond. Het is in Coronatijd dat ik zelfstandig eigen teams ben gaan begeleiden zonder het gevoel dat ik elk moment zou kunnen komen te overlijden, sterker nog, het is zelfs leuk. En nu we ook weer op locatie mogen begeleiden neem ik die stevigheid gewoon mee, het is vanzelfsprekend geworden.
Superbooster
Dit alles zorgt ervoor dat ik qua gevoel veel gelijkwaardiger in de wedstrijd zit. En hoe meer ik dat voel, hoe meer anderen me ook zo zien en aanspreken. Daardoor kon ik in de Coronatijd, met alle vervelende dingen die er ook waren, een grote sprong maken in mijn professionele ontwikkeling.
Corona, je bent stom, maar bedankt voor de superbooster.